يكي از نيازهاي طبيعي كودك، احترام گزاردن به شخصيت او است. به دليل غريزه حب ذات كه در طبيعت كودك نهاده شده، وي دوست دارد ديگران شخصيت او را گرامي بدارند.
برآورده شدن اين نياز طبيعي كودك در خانواده سبب ايجاد احساس آرامش، اعتماد به نفس در وي مي شود و با استفاده از استعدادهاي نهفته اش مي تواند با دلگرمي و اميد به موفقيت، در مسير زندگي گام بردارد. در نتيجه، به خانواده و ديگران خوش بين مي شود و آنان را قدرشناس و قابل اعتماد مي يابد و از همكاري با افرادي كه قدر او را مي شناسند و شخصيتش را گرامي مي دارند، هراسي ندارد.1
افزون بر اين، كودكي كه مورد تكريم و احترام خانواده قرار گرفته، احترام به ديگران را كه يك خصلت پسنديده است، از آنان ياد مي گيرد. بنابراين، تكريم كودك براي تربيت صحيح او ضرورت دارد.2 امام سجاد عليه السلام در دعاي بيست و چهارم صحيفه در حق والدين چنين مي فرمايد: «وَ اَثِبْهُما عَلي تَكْرِمَتي؛ و آنان را در گرامي داشتنم پاداش ده».3
تكريم و احترام شخصيت فرزند، روش تربيتي بسيار مهمي است كه امام در قبال آن براي والدين درخواست پاداش مي كند. همچنين ايشان در فرازي ديگر با اشاره به اين مسئله مهم تربيتي مي فرمايد: «وَ زَيِّنْ بِهِمْ مَحْضَري وَ اَحْيِ بِهِمْ ذِكري؛ و مجلس مرا به ايشان بياراي و ياد مرا به آنها زنده بدار».